Zielona Góra wg mnie najlepsza jest złotą polską jesienią. Wówczas dopiero przyroda odsłania potęgę palety swych barw. Uwielbiam wówczas przejażdżki rowerem po Wzgórzach Piastowskich, tych „Zielonych Górach” jak parafrazując nazwę miasta, winno się je ochrzcić. W słoneczne dni jest tutaj jak w krajach bardzo południowych, szczególnie tam gdzie lasu brak, a spomiędzy suchości piasków wyrastają krzewy z liśćmi czerwieniącymi się od słońca.

Nie odkrywamy naszych „górskich” aspektów, naszego górskiego, albo choćby tylko pagórkowatego ducha. Typowi spacerowicze docierają najwyżej kilometr, dwa w głąb naszych wzgórz, a o większości atrakcji nawet chyba nie wiedzą. Ostatnio wieczorem zabrałem znajomych sportowców przybyłych na warsztaty wieczorem na Wzgórze Winne. Widok który z niego się roztacza jest naprawdę wspaniały, nie ma takiego w większości polskich miast. Palmiarnia? No cóż, zamknięto ją tego wieczoru na czyjeś wesele chyba. Zresztą w środku ledwie kilka procent tego co w innych palmiarniach kraju. Mamy ok. 200 taksonów tropikalnej roślinności, inne palmiarnie po kilka tysięcy. Ot, taka palmiarnia z nazwy, ale ileż kosztowała …

Szkoda, że nie ma już czynnych wież widokowych na które możnaby się wspiąć i pokazać innym osobom piękne widoki (a były dwie). Na Górze Braniborskiej dawna wieża widokowa jest dziś zajęta teleskopem, natomiast nowa wieża widokowa mogłaby powstać przy okazji budowy wieży kościoła jaki tam powstaje albo bloku mieszkalnego w miejscu supermarketu. Warto naprawdę pomyśleć nad jakąś atrakcją turystyczną w tym miejscu, w rodzaju planetarium jakie ongiś chciano tu zbudować. W Toruniu na takowe przerobiono w 1994 roku owalny budynek miejskiej gazowni. Dziś może atrakcją byłoby kino typu Imax, wyświetlające specjalne trójwymiarowe filmy na wklęsłym ekranie wewnątrz półokrągłej kopuły znanej z planetariów, których kilka jest w Polsce. Pomarzyć można, jak na razie miejsce to odpycha.

Inne miłe miejsca, takie jak Wzgórze Jagodowe, także są zapomniane jaki punkt widokowy. Wieża Bismarcka na Górze Wilkanowskiej jest nieczynna od lat. Dookoła trwają wycinki drzew, o czym z oburzeniem donoszę od ponad roku. Lasy porastające te wzgórza traktowane są jako gospodarcze. Leśnicy wycinają mi się bardzo podobające różnorodne gatunkowo poszycie leśne pomiędzy Górą Wilkanowską a granicą miasta. Nie od dziś wiadomo że ich ideą są lasy monogatunkowe, a drzewa które nam się podobają i urozmaicają nasze lasy, dla nich mogą być bezwartościowymi chwastami. Interesy są rozbieżne, a władze chowają głowę w piasek.

Coś się zmienia- wyłożono szutrem powstałym ze ścierania asfaltu kilka leśnych ścieżek. Odremontowano nawet pokrzywioną kamienną barierkę na zakręcie jednej z nich. Ale to kropla w morzu. O nową nawierzchnię dopomina się ścieżka w kierunku Wieży Bismarcka, na której wystają resztki jakiegoś antycznego asfaltu. Nie ma kierunkowskazów, tablic z mapą tego jakże atrakcyjnego turystycznie terenu. Czasem poznaję jego nowe zakątki dzięki tutejszym riderom, odkrywam wąwozy na zboczu Góry Wilkanowskiej, panoramy jakie roztaczają się ze szczytów naszych „Gór”, niestety one szybko zarastają drzewami. Ale wszystko to jakieś zapomniane, zaniedbane. Zielona Góra z perspektywy siedzenia samochodu jest płaska, ale z perspektywy roweru do downhillu już niekoniecznie. Mekką takich sportów raczej się nie staniemy, ale chyba warto nieco pójść w tym kierunku?