Film Ból głowy (2008) to wystudiowana, egzystencjalna choreografia z muzyką Krzysztofa Pendereckiego. Próba ułożenia życia na nowo, co rusz uderzająca w nieco inny ton: groteskowej animacji, surrealistycznej fantasmagorii czy cielesnej gry kojarzącej się z eksperymentami sztuki ciała. W takt muzyki – będącej wariacją wybranych fragmentów utworów Krzysztofa Pendereckiego z lat 60. ubiegłego stulecia – toczy się taneczna pantomima opisująca autodestrukcyjne zapędy ciała i zakończona zdradliwym, bo pozornym tylko happy endem.
W warstwie formalnej Ból głowy to drugi, po Black, film Grzeszykowskiej oparty na pomyśle konfrontacji kobiecej sylwetki z czeluścią czerni. Nie jest to zwyczajne, czarne tło, raczej pochłaniające wnętrze czarnej dziury, idealna przestrzeń niebytu. Aneta obsesyjnie powraca do kwestii niewidzialności – wcześniej zniknęła z rodzinnego archiwum zdjęć (Album, 2005), ukryła się pod postacią Cindy Sherman (Untitled Film Stills, 2007) i wygenerowała grupę nieistniejących postaci (Bez tytułu, 2005/2006). Prowadzona przez artystkę rozgrywka z własnym wizerunkiem toczy się w uwodzącej, narcystycznej aurze, ale zarazem ma w sobie metaliczny chłód podstawowej, egzystencjalnej refleksji, ciało jest tu nie więcej niż elastycznym, ale jednorazowym workiem na życie. 

W Bolimorfii (2008) – w rytmie Bolero, na które artystka nałożyła kompozycję Polimorfia Krzysztofa Pendereckiego, doskonale burzącą i dekonstruującą zmierzanie klasycznego dzieła Maurice'a Ravela ku punktowi kulminacyjnemu – jesteśmy świadkami ciągłej multiplikacji Anet, które z kolei tworzą dekoracyjne, choreograficzne układy, jedna po drugiej. W tym filmie z każdą minutą ciało artystki staje się coraz bardziej maszyną, elementem doskonale działającego mechanizmu zegara, staje się ornamentem; do tego stopnia, że w którymś momencie wyłania się „nowy organizm”, z wieloma Anetami odgrywającymi rolę głowy, rąk, tułowia, nóg.

Aneta Grzeszykowska (ur. 1974) jest polska artystką multimedialna. Ukończyła Wydział Grafiki ASP w Warszawie. W polu zainteresowania jej pracy leżą tożsamość i wizerunek człowieka – zapośredniczone w medium, które z natury rzeczy manipuluje rzeczywistością, a często jest dodatkowo przetworzone. Głównym medium, w którym pracuje Aneta Grzeszykowska, jest fotografia. Traktuje ją jednak instrumentalnie, jako narzędzie realizacji bardziej zaawansowanych ćwiczeń artystyczno-ontologicznych. Artystkę interesuje rola, jaką odgrywa fotografia w tworzeniu i dokumentowaniu tożsamości człowieka. W jej projektach filmowych figura ludzka ma charakter marionetek, podobnie zresztą jak w jej rzeźbach-lalkach. W niektórych swoich projektach – jak chociażby w cyklu portretów nieistniejących ludzi (Untitled, 2006) – Grzeszykowska wykorzystuje możliwości cyfrowej manipulacji obrazem, w innych posługuje się fotografią i filmem w klasyczny sposób, kładąc nacisk na performatywny wymiar działalności artystycznej. Motywy, które obsesyjnie wręcz powracają w twórczości Grzeszykowskiej, to m.in. nieobecność, niewidzialność, znikanie oraz konfrontacja ciała i myśli z niebytem. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach, m.in. Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku, czy kolekcji Goetz w Monachium. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Wystawa realizowana jest we współpracy z Galerią Raster.

Name (required)

Email Address (required)

Website (optional)