Okolice Zielonej Góry obfitowały w liczne rezydencje i pałace. Po epoce komunizmu i zrozumianej po polsku demokracji wolnorynkowej z tych potencjalnych turystycznych pereł regionu (i dojnych krów, gdyby ten potencjał zagospodarowano turystycznie) zostały zwyle ruiny. Co więcej, zmiana tej sytuacji wydaje się mało możliwa. O ile w reszcie kraju nieruchomości takie mieszczą restauracje, hotele, ośrodki wypoczynkowe i konferencyjne, tutaj to się nie udało.

Tutejszymi pałacami mało kto się interesuje. Giną i rozpadają się po cichu. Kto wie że w Broniszowie pod Zieloną Górą jest neogotycki zamek? Kto wie że w Brodach k. Lubska znajdują się runy pałacu o wielkości Wersalu? Polacy przybyli na ziemie, których skarbów utrzymać nie umieli. Nie sprzyjała temu rzeczywistośc komunizmu, a wolnorynkowa gospodarka, w której takie pałace są wciąż przydatne jako atrakcje turystyczne i obiekty konferencyjno- hotelarskie, w Polsce przybrała dość groteskową formę kapitalizmu oligarchicznego znaną m.in. z Rosji. Obiekty te, w zasadzie ruiny, dziś można zwiedzać, co też robimy.

Nadzieją dla tych obiektów, i to jedyną, jest znalezienie inwestorów. Różne państwowe instytucje jak dotychczas nawet nie potrafią utrzymać trawnika wokół pałacu, dziś są one otoczone odstraszającymi chwastowiskami. Kicz i najodrynarniejsza tandeta wyziera z każdego zaułka takich „usamorządowionych” czy „państwowych” pałaców. W tym regionie nie znalazłem choć jednego obiektu tak zadbanego, jak liczne rezydencje i pałace jakie zwiedzałem w czasie mych europejskich podróży. A ongiś było tak świetnie…

Pałac w Zaborze wg A.Dunckera

Pałac w Starym Kisielinie, dziś Archiwum Państwowe, ze strony Wratislaviae Amici.